'Deelnemer survivalprogramma eet beschermde vogel in Nieuw-Zeeland', kopte NOS.nl op 23 juli. 'Een deelnemer van een Amerikaans survivalprogramma is gediskwalificeerd omdat hij in Nieuw-Zeeland een beschermde vogel heeft opgegeten. Cory Jones doodde en verorberde een weka, een loopvogel die in grote delen van het land is uitgestorven.' Het herinnerde me aan andere live killings op de Nederlandse buis. Ik schreef er ooit een blog over: Dodelijke kijkcijfers. Hier in de herhaling...
Heb jij je wel eens afgevraagd wat je zou doen als je samen met een schildpad op een eiland zonder voedsel zou belanden? Ik wel. Zou ik hem doodslaan tegen de enige boom die mijn eiland rijk is en zijn kop met mijn tanden van zijn lijf scheuren om hem vervolgens rauw naar binnen te schrokken? Of zou ik hem in mijn armen sluiten als gezelschapsdier en beste vriend en tegen hem aanpraten totdat magere Hein me uiteindelijk uit mijn lijden zou verlossen?
Laat ik het scenario aanpassen. Wat als ik niet alleen op dat eiland zit, maar met een groep mensen, die mij aanmoedigt en onder druk zet om de schildpad dood te maken? Wat als ik uit vrije wil op dat eiland zit, omdat ik meedoe aan een reality-programma? Zou ik ‘mijn’ schildpad doden, alleen maar omdat een programmamaker het zo bedacht heeft en mijn groepsgenoten het willen?
Als ik iemand een paar dikke naaktslakken uit mijn tuin voorschotel, en ik vraag hem ze op te eten, dan is de kans groot dat hij me aankijkt en zegt: ‘Ja, duh...!’ Maar als ik het de ‘beruchte eetproef’ noem en ik beloof hem immuniteit in een spelletje, dan zal hij waarschijnlijk zonder tegenstribbelen - al dan niet kokhalzend - zijn tanden in de beestjes zetten.
Onder het mom van overleven is blijkbaar alles geoorloofd. In de never-ending serie Expeditie Robinson zijn ontelbare levende schepsels omgebracht, dan wel levend verorberd. Niet omdat de kandidaten zonder de proteïnen van lillende levensvormen, starende vissenogen of hersenen van ondefinieerbare oorsprong dood zouden omvallen. Nee, vooral omdat zij ‘hun grenzen aan het verleggen zijn’. Ze zijn stoer en stoere mensen laten zich niet kennen. Als daarbij dan wat bloed moet vloeien, ach ja...
‘Het is verboden om zonder redelijk doel of met overschrijding van hetgeen ter bereiking van zodanig doel toelaatbaar is, bij een dier pijn of letsel te veroorzaken dan wel de gezondheid of het welzijn van een dier te benadelen’, zegt artikel 36 van de Gezondheids- en Welzijnswet voor Dieren. Iedere Nederlander wordt geacht de wet te kennen, dus dat geldt ook voor programmamakers, BN’ers en Echte Meisjes. Voor de zekerheid stelde de Dierenbescherming ook nog een code op over het omgaan met dieren in radio- en televisieprogramma’s.
Wetten en codes ten spijt, verwacht ik dat we nog lang niet af zijn van dierenmishandeling op de buis. De kijkcijfers zijn alles, mensen blijven nu eenmaal groepsdieren en groepsdruk is een machtig wapen. Het ergste wat een sociaal dier kan overkomen, is uitsluiting. Daarom vermoorden Echte Meisjes kippen en eten bekende en minder bekende landgenoten levende kokoswormen. ‘Stoer’ zijn is nu eenmaal van levensbelang. Het is treurig, maar waar.