Dikke thumbs up voor Jan Blokhuijsen, die het aandurfde om in Pyeongchang publiekelijk een opmerking te maken over de extreem wrede hondenvleeshandel. Zeer tegen het zere been van Koreanen blijkbaar. ‘Koreanen kunnen niet uitstaan dat een buitenlander hen de les leest’, aldus Jeroen Visser in de Volkskrant.
Dat er tijdens de Spelen iemand een opmerking over het eten van honden zou maken, kan niet als een verrassing zijn gekomen. Niet voor niets hadden de autoriteiten horecaondernemers in de buurt van Pyeongchang opgeroepen om tijdens de Winterspelen geen hondenvlees te verkopen. Eerder, voor het WK voetbal in 2002 in Zuid-Korea lobbyde PETA er ook al tegen.
Overal ter wereld eten mensen vlees. Wat voor vlees er op hun bord ligt, hangt grotendeels af van waar hun wiegje stond. Gevoeligheden over welke dieren we níét eten, krijgen we ook van huis uit mee. De gemiddelde Amerikaan zal never nooit een paardenworst verorberen en een Nederlander zal zijn tanden niet snel in een sappig caviaatje zetten. Voor de meeste westerlingen is het eten van huisdieren taboe, ook al is dat meestal niet verboden.
Maar zinniger dan te discussiëren over of we het eten van katten en honden wel of niet acceptabel vinden, is om ons bezig te houden met de vraag wat voor een leven ‘vleesdieren’ hebben vóórdat ze aan een vork geprikt worden.
Selectief huilen om honden (en katten) die in Zuid-Koreaanse stoofschotels verdwijnen, zonder hetzelfde te doen voor de miljoenen dieren in de Nederlandse bio-industrie, zou hypocriet zijn. Niet alleen de kwaliteit van leven van vleesdieren is belangrijk, ook hun laatste uren – en vooral ook hun dood – kunnen en moeten ‘beter’. Gruwelijke beelden uit Europese slachthuizen tonen die noodzaak keer op keer aan.
Je uitspreken tegen wreedheden tegen dieren vergt moed. In Korea én in Nederland. Je schopt immers altijd wel iemand tegen het ‘zere been’. Maar de pijn van een gekrenkte trots lijkt me prima te verdragen als je deze vergelijkt met de hel waar dieren overal ter wereld doorheen moeten gaan.
Bron: Koreanen worden kwaad als een buitenlander hun de les leest, zeker als het over hondenvlees gaat